Αποσπάσματα από τον Πρόλογο
“Ειδικότερα λέμε ότι η ποίηση του Μανώλη του Τσαγκάτου:
α) προέρχεται από εσωτερική παρόρμηση, από ανάγκη ποιητική και συνειδησιακή,
β) συμφιλιώνεται με τη φύση και αναφέρεται σ' όλη τη δημιουργία,
γ) σατυρίζει την μικρόπνοη πολιτική και την κομματική σαβούρα,
δ) προτρέπει σε εσωτερική ενόραση, τον ατελή άνθρωπο του σήμερα, που νομίζει πως αξίζει όσο κανείς άλλος,
ε) παρουσιάζει τους ευρωλιγούρηδες Έλληνες να θαμπώνονται από το όνειρο της μεγαλοαστικής τάξης,
στ) κατορθώνει να σώσει αθώα, μικρά και μεγάλα, αισθήματα υπαρξιακής ολοκλήρωσης μέσα σε μερικά τετράστιχα,
ζ) αγγίζει θρησκευτικές πτυχές με επιτυχία, και τους απογόνους ακόμη του «Πύργου της Βαβέλ», όταν αναφέρεται στους υπερφίαλους ανθρώπους που γεμάτοι αλαζονεία καταστρέφουν την πλάση,
η) δεν αδιαφορεί για τον αλτρουισμό και τον παρομοιάζει με χάδι μητρικό που θωπεύει την καμένη γη,
θ) αναβιώνει τους «άσωτους υιούς» της σημερινής μας εποχής, που μένουν μόνοι όταν δεν έχουν πια να δώσουν κάτι στους συμφεροντολόγους «φίλους» τους,
ι) «συλλαμβάνει» ορισμένους από τους εκπροσώπους της διαχρονικής αλήθειας που «μένει στον αιώνα» να είναι πουλημένοι, υποκριτές, να κοροϊδεύουν Θεό και ανθρώπους, να σκανδαλίζουν πολλούς.”
“Ειδικότερα λέμε ότι η ποίηση του Μανώλη του Τσαγκάτου:
α) προέρχεται από εσωτερική παρόρμηση, από ανάγκη ποιητική και συνειδησιακή,
β) συμφιλιώνεται με τη φύση και αναφέρεται σ' όλη τη δημιουργία,
γ) σατυρίζει την μικρόπνοη πολιτική και την κομματική σαβούρα,
δ) προτρέπει σε εσωτερική ενόραση, τον ατελή άνθρωπο του σήμερα, που νομίζει πως αξίζει όσο κανείς άλλος,
ε) παρουσιάζει τους ευρωλιγούρηδες Έλληνες να θαμπώνονται από το όνειρο της μεγαλοαστικής τάξης,
στ) κατορθώνει να σώσει αθώα, μικρά και μεγάλα, αισθήματα υπαρξιακής ολοκλήρωσης μέσα σε μερικά τετράστιχα,
ζ) αγγίζει θρησκευτικές πτυχές με επιτυχία, και τους απογόνους ακόμη του «Πύργου της Βαβέλ», όταν αναφέρεται στους υπερφίαλους ανθρώπους που γεμάτοι αλαζονεία καταστρέφουν την πλάση,
η) δεν αδιαφορεί για τον αλτρουισμό και τον παρομοιάζει με χάδι μητρικό που θωπεύει την καμένη γη,
θ) αναβιώνει τους «άσωτους υιούς» της σημερινής μας εποχής, που μένουν μόνοι όταν δεν έχουν πια να δώσουν κάτι στους συμφεροντολόγους «φίλους» τους,
ι) «συλλαμβάνει» ορισμένους από τους εκπροσώπους της διαχρονικής αλήθειας που «μένει στον αιώνα» να είναι πουλημένοι, υποκριτές, να κοροϊδεύουν Θεό και ανθρώπους, να σκανδαλίζουν πολλούς.”
Ερμούπολη, Σεπτέμβριος 2006
Μιχαήλ Γ. Χούλης
Θεολόγος καθηγητής
Θεολόγος καθηγητής